19 Mayıs'ta, bir yandan tüm toplum Gençlik ve Spor Bayramını coşkuyla kutlarken, öte yandan Vedat Günyol'un güleryüzlü öğrencileri, dostları, çocukları ve torunları da Burgazada'daki Kalpazankaya'da 40. kez bir araya geldiler.
Vedat Günyol'un, öğrencilerini ilk olarak 1965'te götürdüğü Kalpazankaya'da, o yıldan bu yana, her 19 Mayıs'ta giderek büyüyen bir dost sofrası kurulur oldu. Günyol, "Neden Kalpazankaya gezisi?" sorusunu şöyle yanıtlıyor 2001'de: "Öğretmenliğe ilk adım attığım yerde, tatil olmadan önce geziye çıkarırlardı öğrencileri. Bu benim çok hoşuma gitti. Ben de öğrencilerimi geziye çıkarmayı başlattım. Sait Faik'e olan büyük hayranlığım dolayısıyla gezilerden bir tanesini Burgazadası'nda Kalpazankaya'ya yaptık. Sait Faik'in "Hişt, hişt" öyküsünü anarak, okuyarak, severek oraya gittik."
1. Buluşma - Andante
Vedat Günyol'un öğrencilerini, dostlarını, bir buluşma çağrısı yapılmadan bir araya getiren bu şölen, 19 Mayıs sabahı Bostancı vapur iskelesindeki buluşmayla başlıyor, Ankara'dan ve İsviçre'den gelenler de var öğrencilerin arasında. Vapurdaki söyleşiyi Ada'daki bakkallardan yapılan alış veriş ve Kalpazankaya'ya fayton yolculuğu izliyor. Bir de o yolu yürüyerek kateden grup oluyor mutlaka. Yemyeşil bitkiler ve kır çiçekleri arasında, martı sesleri eşliğinde, yaklaşık yarım saatlik bir yürüyüş sonrası, önceden gelenlerin cıvıl cıvıl seslerinin yükseldiği, kır gazinosunun girişinde sağdaki erik ağaçlarının altında, yalnızca 19 Mayıs günleri kurulan upuzun masaya kavuşuluyor. Ortada dolaşan çocukların ve gençlerin adları ya Vedat ya da Günyol, ikisi de değilse "Gün" ile başlıyor mutlaka.
2. Dost Sofrası - Allegro
Bu geleneksel sofranın diğerlerinden en önemli farkı, herkesin kendi evinden getirdiği yiyecek ve içecekleri önce, masanın etrafında bulunan, tanıdığı ya da yeni tanıştığı insanlara sunması. Bu masada meslek, sınıf, gelir düzeyi, yaş, ün, görüş farkları bir anlam taşımıyor. Oradaki herkes eşit, bir başka deyişle. Herkes sanki yıllardır birbirini tanıyormuş gibi söyleşiye dalıveriyor.
"Hal hatır" söyleşilerini, kaldırılan ilk kadehler izliyor. Vedat Günyol, ilk kadehler kaldırılırken, "İçmeyen ne olsun?" diye sorar, hemen arkasından da "Benim gibi olsun!" derdi. Rahatsızlığı nedeniyle bu şölene katılamayan, ama yüreğiyle, aklıyla orada olan Vedat Günyol'un yerine, oradakiler söylüyor bu sözü iki yıldır. İlk kadehlerin yudumlanmasından sonra, Vedat Günyol'un her yıl özenle yazdığı ve birkaç tümceyi geçmeyen iletisini okuması gelirdi hep. Son iki yıldır iletiyi öğrencilerinden biri okuyor onun yerine. İşte Vedat Günyol'un bu yılın (2004) 19 Mayıs şölenine katılanlara gönderdiği ileti:
"Sevgili dostlar, küçüğünden büyüğüne kadar,
İki yıl oluyor, Ada'da, 19 Mayıs'da aranıza katılamıyorum, oysa aklım fikrim sizde. Son günlerimin beni yatağa çivilemiş olması karşısında, sizlere sevgilerimi bu birkaç satırla anlatmaktan başka birşey yapamıyorum. Kırk yılı bulan ve gelenek tadındaki bu toplantılardan uzak kalmak benim için büyük bir üzüntü kaynağı, ama, şu da bu da olsa, aklım ve yüreğim hep sizlerle. Toplantıya katılarak, beni türkülerle, yemeklerle, konuşmalarla anımsayacağınızı biliyorum. Bu da, aranızda olamıyorsam da, yüreğinizde, belleğinizde yaşama isteğini sevgi ile inatla sürdürmek için tek çarem.
Hepinizi sevgi ile selamlıyorum."
Bu bölümü, geleneğin bir parçası haline gelen, bağlama eşliğinde türkülü bölüm izliyor. Açılış, Vedat Günyol'un en çok sevdiği "Et koydum tencereye, yar geldi pencereye" türküsü ile yapılıyor, "Karadır kaşların ferman yazdırır, lokman hekim gelse yaram azdırır" türküsü ile sürüyor. Günyol'un yine çok sevdiği Pir Sultan Abdal ve Ruhi Su türküleri söyleniyor ardından. "Pasinler" türküsüyle, türkü söylemek için mutlaka ayağa kalkan öğretmen Vasfi Bingöl (bu yıl toplantıya katılamadı) anılıyor. Araya Karadeniz ve Ege bölgesi türküleri de girince gerçek anlamıyla "yurttan sesler" korosu oluşuyor sonunda.
3. Dağılış - Adagio
Güneş batmaya yüz tutarken, eve dönüş zamanı gelip çatıyor. Yozlaşmanın, bağnazlığın ve sömürünün arttığı bir dönemde Vedat Günyol'un aydınlığını taşıyan insanların, yılda bir kez de olsa bu şölende buluşmaları sıradışı, ama, belki de çevresini kötülükten arındırmak isteyenlere en güzel örnek.
Bir sonraki 19 Mayıs'a değin sürecek olan, hüzünlü ayrılış bölümü başlıyor bu kez: Vapur iskelesine yürüyüş, vapur yolculuğu ve dağılış…
"Hişt, hişt, hişt, hişt…"
Not: Bu yazı "100'e Beş Vardı" adlı kitapta yayınlandı.
Edremit'ten batıya doğru giderken, Küçükkuyu'nun girişinde dağa doğru küçük bir köprü var. Bu köprü ile başlayan dağ yolu, 4 kilometrelik bir yolculuktan sonra Zeus Altarı'na (Sunak) ve Ayvacık ilçesine bağlı Adatepe Köyü'ne ulaştırır sizi. Zeus Altarı'na gitmek için çam ağaçlarının arasından 7 yüz metrelik yolu adımlamanız gerekli. Bu yolda yürürken, sol tarafa baktığınızda Adatepe'yi tam karşıdan görebiliyorsunuz.
Sunak, Gargaran tepesinin, Altınoluk'tan Küçükkuyu'ya tüm bölgeyi ayaklarınızın altındaymış gibi görebileceğiniz yerinde yapılmış. Yirmi basamaklı bir merdivenle çıkılan bu sunağın mermer kurban masasında, savaş yengileri için, Zeus'a nice kurbanlar kesilmiş. Homeros'un İlyada'sında Zeus ile "ilk eşi" Hera'nın burada tanıştıklarından söz ediliyor. Sunağın alt kısmında, duvarları taşla örülü bir sarnıç var.
Zeus Altarı'na giriş yolunun hemen yanında bölgenin en eski köyü olan Adatepe Köyü başlıyor, daracık kısa bir yolun sonunda köyün büyük alanı çıkıyor karşınıza. Bu alanın orta yerinde çınarların altında iki çay bahçesi yer alıyor. Ortadaki dev ağacın dibinde, dağdan toplanan otların, kekiklerin satıldığı bir tezgah hep var. Adatepe'nin kekikleri de bir başka, kekikler limon kokuyor burada. Köyün horozları ve kazları dolaşıyor masaların arasında. Ara sokaklara daldığınızda, keçilerin ve tavşanların da sizi pek umursamayarak gezindiklerini görüyorsunuz. 
Köyde Rumlar ve Türkler (belki de birlikte) yaşamışlar. Evlerin kapısının avluya açılıp açılmaması evin kimler tarafından yapıldığını belli ediyor. Avluya açılan dış kapısı olan evlerin Türklere ait olduğu söyleniyor. Taş evlerin çoğu iki katlı. Köyün bir de Fatih Sultan Mehmet döneminin Gelibolu Sancak Beyi Zağanos Paşa'nın hanımı tarafından yaptırılan camisi var. Cami köye tepeden bakıyor. Köydeki Hacı Mehmet Ağa Konağı da aynı dönemde yaptırılmış. İki katlı taş evlerden bazılarının giriş katları ahır olarak kullanılmış eskiden. Evlerin arka bahçelerinde sebze fidanları ve meyva ağaçları var. Hem toprak verimli hem de iklim harika. Köylüler, dik dağ yolunun son yıllarda kardan ötürü hiç kapanmadığını söylüyorlar. Köy güneye bakan yamaçta, güneyden gelen ılık hava akımları her zaman yumuşatıyor havayı. Çevre ise yemyeşil ve orman görünümlü. Avcılık da vardır mutlaka. Doğa yürüyüşleri için biçilmiş kaftan. 
Cumhuriyet'in ilk yıllarında yaptırılan Taş Mektep, günümüzde kültür yuvası olma işlevi görüyor. Köyde Hünnaphan ve birkaç butik otel ile Hüseyin Meral Zeytinyağı Evi ve Kültürevi bulunuyor. Bir litre sızma zeytinyağı 3-5 kilo zeytinin sıkılmasıyla elde edilirken 100 kilo zeytinden pres (baskı) yapılmadan elde edilen ilk birkaç litre sızmaya "Zeytin Sütü" deniyor. Sağlığa sayısız yararı olan Zeytin Sütü yalnızca Adatepe'de üretiliyor.2007-2008
· Lions ve Direklerarası Seyir Grubu Ödülleri
· Afife Jale Özel Ödüller ve Adaylar
2006-2007
| 2007-2008 Değerlendirme Sonuçları: | İSTANBUL | | |
| | | | |
| | Sanatçının Adı: | Oyun: | Tiyatro/Kurum: |
| Prodüksiyon | | Savaş İkinci Perdede... | İstanbul Devlet Tiy. |
| Yönetmen | Mehmet Ergen | Şeylerin Şekli | Akbank Sanat |
| Oyun Yazarı | Sermiyan Midyat | 9 Ay Son Gün | Tiyatro Oyunbozan |
| | | | |
| Performans Ödülleri | | | |
| Erkek Oyuncu | Mehmet Ali | Venedik Taciri | Tiyatro Pera |
| Kadın Oyuncu | Songül Öden | Kadıncıklar 2007 | Sadri Alışık |
| Yardımcı Erkek | Fatih Koyunoğlu | Albay Kuş | Tiyatro Adam |
| Yardımcı Kadın | Özlem Türkad | Bernarda Alba'nın | Şehir Tiyatrosu |
| Ensemble | | Dalga | Donkişot Tiyatro |
| Küçük Salon Erkek Oy. | İlker Ayrık/Aykut | Uçurtma'nın | Müjdat Gezen |
| Küçük Salon Kadın Oy. | Mine Tugay | Karatavuk | DOT |
| Komedi Erkek Oyuncu | Bülent Şakrak | 39 Basamak | Kent Oyuncuları |
| Komedi Kadın | Sevtap Çapan | Tekrar Çal Sam | Şehir Tiyatrosu |
| Komedi Ensemble | | Oyunun Oyunu | Yasemin Yalçın |
| Genç Yetenekler | Didem Başer | Olya | Bizim Tiyatro |
| | Ece Özdikici | Dalga | Donkişot Tiyatro |
| | Enis Arıkan | Kürklü Merkür | DOT |
| | Arda Aydın | Tekrar Çal Sam | Şehir Tiyatrosu |
| | Dilek Aba | Müzikaldeki Hayalet | Tiyatro Kedi |
| | | | |
| Tasarım Ödülleri | | | |
| Sahne Tasarımı | Zuhal Soy | Bana Bir Picasso | Tiyatro Duru |
| Kostüm Tasarımı | Canan Göknil | Bayazıt | Şehir Tiyatrosu |
| Işık Tasarımı | Yüksel Aymaz | Oyunu Bozuyorum | Garajistanbul |
| Özgün Tiy. Müziği. | Çiğdem Erken | Savaş İkinci | İstanbul Devlet |
| Efekt Tasarımı | | | |
| Koreografi | Cihan Yöntem | 39 Basamak | Kent Oyuncuları |
| | | | |
| Özel ödüller | | | |
| Usta Erkek Oyuncu | Sezai Altekin | | |
| Yenilikçi Tiyatro | | Tartüf Bey | Tiyatro Tem |
| Onur Ödülü | Hadi Çaman | | |
| Tek Kişilik Prodüksiyon | Dilruba Saatçi | Fikriye ve Latife | Tiyatro Maan |
| Özgün Oyun Yazımı | Meltem Arıkan | Oyunu Bozuyorum | Garajistanbul |
| Belgesel Oyun | | Sivas'93 | Dostlar Tiyatrosu |
| Sürekli Mükemmeliyet | Tomris İnceer | | |
| Tiyatro Broşürü | | | Garajistanbul |
| Tiyatroya en çok | | | Cumhuriyet |
Sezonun geri kalan kısmında ödül kazanan oyunların izlenebilmesi için LİONS – DİREKLERARASI TİYATRO ÖDÜLLERİ her yıl mart ayının son haftasında açıklanıyor.
Ödüller bu yıl ilk kez Ankara’da da tüm kategorilerde verildi. Ayrıca İstanbul ve Ankara dışındaki birçok kent Türkiye’de ilk kez bir Tiyatro Ödülleri kapsamında değerlendirildi.
Ödül kazanan tüm sanatçıları kutluyor, başarılarının hep sürmesini diliyorum. Ödüller "iyiyi" değil "en iyiyi" seçmek için veriliyor, bu yıl ödül alamayan ama hepsinde yoğun emek harcandığı bilinen oyunları üreten diğer tiyatro sanatçılarımızı da ayrıca kutluyorum.
Geçen gün, Cumhuriyet'teki yazısında, Erdal İnönü, geri kalmış ülkelerde, özellikle müslüman ülkelerde bilim üretilmediğini ileri sürüp hayıflanıyordu. Geri kalmış ülkelerde üretim deyince akla ilkten ve sondan laf ebeliği ve çocuk üretmek geliyor. Nitekim, epeyice oluyor, Ampuller paşası, Anadolu'da gerçekleştirdiği seçim kampanyasında, halka, durmadan, "çocuk yapın" diyordu. İşte, her bakımdan geri kalmış ülkelerde üretimin anlamı bu.
Oysa, uygar Avrupa ülkelerinde, üretmek, daha çok, bilim üretmektir. Bilim üretme, sürekli değişim demektir, ama geri kalmış müslüman ülkelerde ise, inanç egemenliği sürüp gitmekte, ve bu alanda değişme diye bir şey yok, sadece inanç ve de törelerin yinelenmesi var. Gençlik günlerimden kalma bir söz dizesi bu duruma iyi bir örnektir: "Bizim çocuk bina okur, döner döner yine okur."
Evet, bilime yüz vermeyen geri ülkeler, çok eskiden kalma inanç ve töreleri yineleyip durmaktadırlar. Onlar için değişim diye bir şey yok. Bin küsür yıldan kalma inanç ve töreleri bina okuyup yineleme aptallığı yüzünden geri kalmaktan kurtulamıyorlar.
Bir Fransız bilim adamına göre "inanç, zavallıların avuntusu, mutlu insanların ise büyük korkusudur". Şimdi elimizi vicdanımıza koyup aklımıza başvuralım: Ne görüyoruz dünyamızda? Bir yanda bilim üreten devletlerin ulaştığı insanca durum, öte yandan bilim üretmiyen, hatta bilime düşman ülkelerin ortaçağ yaşamını sürdürmeleri. Özetle, insanlar erince ancak bilim üreterek varabilir, yoksa günde beş vakit namaz kılmak ve cahil cami hocalarının basma kalıp vaazlarını dinlemekle değil. Ay'a, bilim üretilerek ayak basılabilir, yoksa seccade ile değil.
Avrupa ilerliyor, çünkü, kendisini inanç batağından kurtarmıştır. Bilim, üretme, değişmedir, oysa inanç donup yerinde saymaktır.
Son olarak, Namık Kemal'in bir saptamasına başvuralım. Şair şöyle diyor: "Okuyup yazması artmaya başlayan milletler içinde ilerleme ne kadar artarsa, görenekleri o kadar azalmaya başlar."
İyi mi?
10 Mart 2003
